Otago Penincular, Dunedin, Zondag 19-01-2014

Weer: Geheel bewolkt met laaghangende wolken. 15C en een kans op regen vanmiddag….oeps
Nu …….. lekker uitgeslapen. Dus gewoon om 8 uur wakker. Maar goed toch verder rustig aan gedaan.
Eerst nog wel even internet aangesloten. Foto’s geüpload en stukje erbij. Direct gekeken hoe laat de toertjes bij Albatros Centre gingen. Om 12.00 was er nog plek. Dus maar meteen kaartjes op internet gekocht, mailtje naar de receptie met de boekingsbevestiging en deze daar laten printen.
Om een uur of 10 gingen we op pad. En maar hopen dat de auto vanavond ook nog een plekje had. Dit hotel heeft maar beperkt parkeerplaatsen (17) voor zijn gasten. Ook zoiets…alsof de meeste gasten per voet komen.
Het was een uurtje rijden of zo naar de kop van het schiereiland “Otago Peninsular”. Dat is dus groter dan je denkt. Maar goed mooie rit over een toch soms wel smalle weg langs de kust. Aan de kant van de baai, want door het schiereiland wordt er wel een natuurlijke baai gevormd bij Dunedin.
Om 11.00 waren we bij het center. Schetst onze verbazing dat het nog dicht was. Ging pas om 11.30 open. Lonely Planet was dus niet geheel correct met zijn info. En ik heb er bij het boeken niet op gelet wat de openingstijden waren. Geloofde mijn reisgids dat het 08.30 was. Maar goed we konden in alle rust wat rond lopen en hebben beneden, het center ligt boven op de berg van de kaap, nog zeehonden gespot. Mooie foto’s kunnen maken. Eenmaal half twaalf konden we naar binnen. Toch goed dat ik geboekt had want ik denk dat we er net naast gegrepen hadden anders. Dan was het de toer van 13.30 geworden. Da’s zo zonde van de tijd. Moet je verplicht 1,5 uur extra doorbrengen. Wellicht teveel.
De toer gaf eerst een mooie uitleg over de Albatrossen door een gids en vervolgens een film over deze vogels. Er huizen nu 200 paren op de rots. De enige broedplek in de wereld die op het vaste land ligt. Er paren veel albatrossen op de eilanden zo’n 1000-2000 zuidoost en zuid van New Zealand. Daar schijnen er wel 20.000 te zitten. Maar goed vanuit de observatie hut bergopwaarts waren helaas maar 3 goed en 2 ver weg broedende albatrossen te zien. En niet bewegen of zo hoor. En slechts een albatros die in de rondte vloog. Wel een mooi gezicht. Moeilijk te fotograferen, dus dat is niet gelukt. Enfin, aan boord vroeger genoeg albatrossen voorbij zien vliegen, soms wel uren achtereen dat ze naast de brugvleugel bleven meevliegen op de wind van het schip.
In het centrum was ook nog een skelet van een ooit verdronken jong te zien (de eerste vlucht van een albatros loopt niet altijd goed af). Dat was al imposant. Een spanwijdte van 2,5 – 3 m en de vogel zelf is ook bijna een meter. Ondanks dat wegen ze nog geen 10 kg.
Overigens heeft de baai wel een smalle doorgang voor de zeeschepen. Als het 200-300 meter is is het veel. En er kwamen toch flinke jongens langs. 200-250 meter containerschepen. Ik denk toch wel 2500-3000 teu (twintig voet containers).
Na de albatros toer ging de toer verder naar de fortificaties. Men heeft hier in de 19e eeuw behoorlijk in zijn rats gezeten omdat men dacht dat de russen een invasie voorbereidden. Niet zo gek als je bedenkt dat Engeland en Rusland elkaar toen in Afghanistan ook al bevochten en beide met schepen de oceanen en zeeën onveilig maakten. Er kwamen ook geregeld Russische oorlogsschepen in de buurt van New Zealand. Dus op meerdere plaatsen zoals Auckland, Wellington, Christchurch en Dunedin was de kust behoorlijk versterkt met kanonnen. Hele speciale ook wel. Zagen we al in Auckland, of liever gezegd in Devonport. Het enige nog werkende “Armstrong disappearing Canon” is hier in Dunedin. Het kanon wordt geladen in “afgezonken” toestand. Dat wil zeggen na geladen te zijn wordt het hydraulisch (wel met de hand in zes uur op druk brengen natuurlijk) omhoog gebracht tot boven de rand van de geschuts-“put”. Dan afgevuurd. Door de terugslag zonk het niet alleen weer terug de put in, maar bracht het ook het systeem weer onder druk. Daarna weer laden en omhoog brengen, ging nu makkelijker. Slim. Iemand, ene meneer Armstrong uit Newcastle upon Tyne, is er rijk van geworden want de kanonnen zijn destijds over de hele wereld verkocht aan bevriende “staten” van Engeland. En in het Engelse rijk ging de zon nooit onder.
Behoorlijk gangenstelsel ook onder de grond. Wel een beetje vergelijkbaar met onze forten uit de waterlinie of die uit de Marginot Linie in Frankrijk.
Na de toer nog wat gegeten en een kopje cappuccino gehad. Daarna wat rondgekeken op zoek naar zeehonden, albatrossen, en blauwe of geeloog pinguïns.
Om half drie gingen we door voor het volgende deel van de trip. Waren we op de heenweg onderlangs de “berg” op het peninsular gereden, nu gingen we de “high route” volgen die in feite dus boven langs ging. Prachtige uitzichten waren mogelijk geweest als we niet met ons hoofd bijna in de wolken hadden gereden. Maar goed, het beeld van een prachtig landschap met diepe steile afgronden naar de kust was er wel. Mooi hoor.
Om 15.00 waren we bij Larnach Castle. Het enige kasteel in hééééél New Zealand. Medio 19e eeuw door een rijke bankier, veehandelaar, farmer en koopman Mr William Larnach, gebouwd naar een deels Engels voorbeeld. Rijke vent die ook een paar maal zijn hand heeft overspeeld en grote schulden achterliet, bedrijven failliet liet gaan etc. Toch ook nog politicus en minister geweest. Uiteindelijk liep het niet zo goed af. Hij schoot zich voor het hoofd in het parlement. Meestal is zoiets wel definitief. Zo ook in dit geval.
Het prachtige kasteel werd een speelbal van de erfgenamen, vrouw en 5 kinderen die ruzie kregen. Met als resultaat dat het verkocht werd. Daarna is het alleen maar bergafwaarts gegaan.
Het gebouw werd in 1967 ontdekt als volledige ruïne door een stel, net getrouwd en zij bijna aan het bevallen van haar eerste kind. Ze kopen het bouwval en gaan het opknappen. Waar je zin in hebt! Enfin, het was nog niet zo’n bouwval dat er niet nog heel mooie houtsnijwerken, ramen, tegels etc. aanwezig waren. Veel goederen waren nog bij kinderen elders dan wel zijn bij veilingen gekocht. Het resultaat mag er wezen. Een werkelijk prachtig pand met hele mooie tuinen eromheen. Een zonnetje had het geheel helemaal mooi gemaakt, maar helaas. Die liet zich niet zien vandaag. Gelukkig nog geen regen.
Om 17.00 waren we wel uitgekeken binnen en buiten het kasteel en gingen we terug de stad in naar het hotel. Met als plan om nog even langs het station te gaan. Een prachtig pand dat we al voorbij gereden waren. Ook de kathedraal moeten we nog even bekijken. Maar bij aankomst in het hotel om 17.30 was er gelukkig wel een parkeerplek, mooi zo, maar helaas was het uiteindelijk ook gaan regenen. Zo’n miezer regentje waar je ongemerkt lekker nat van wordt. Niet echt iets om in te gaan flaneren op de stadse straten.
Dus eerst maar eens naar de kamer. Spullen afgezet, internet weer opgestart, Mc Donald opgezocht (2 straten verderop) en hop daar gingen we weer (-; lekker een ongezonde BigMac verschalken.

Zo, 20.30 en het leek droog (was het ook eigenlijk wel). Tijd nog om bij licht door de stad te zwalken. Dus fototoestel gepakt en op naar het station. Mooi hoor. Prachtig gebouw naar Vlaamse Renaissance. Voornamelijk witte en zwarte stenen. Hier vertrekt ook de beroemde trein naar Taieri Gorge. Dat schijnt een werkelijk prachtig ritje van 2 uur te zijn. Toch eens zien of dat morgen tussen 10 en 14 niet haalbaar is. Planning een beetje omgooien…..
Nu eerst een glaasje wijn!