Queenstown, Woensdag 15 Jan 2014

Weer: Wolk drijvende lucht, temp 20oC. Prima weertje voor een tocht.
Vroeg op, nu ja 07.30. Per slot vandaag een hele dag de “Mavora High Country tours”.
We hadden al uitgevogeld dat we met de bus naar de stad konden, geen parkeerprobleem dus. En hij stopte én onder de overkapping van het hotel én voor de deur van “Realjourneys”, onze tour agent.
Onze gids was keurig op tijd om ons op te pikken. De groep is uiteindelijk 8 man groot geworden. Groot zat!
Om 10.00 vertrok tss Earnshaw naar Walter Peak station. Een uitspanning cq grote farm aan de overkant van het meer. Een leuke tocht dus met een echte stomer van een half uurtje over het meer. Het weer was prachtig met kleine wolkjes dus dat was prima. Even rondgelopen natuurlijk over deze oude stomer uit 1912. Mooi opgeknapt. En wat het beestje al niet gedaan heeft in zijn leven. Eigenlijk alles wat hem werk bracht vanaf 1912. Van schapen vervoeren, tot hout en andere vrachten en nu de laatste 30 jaar als toeristen boot mensen overvaren.
Aan de overkant aangekomen met een busje de reis aangevangen. We reden door een schitterend landschap met hoge bergen rondom, sommige afgeplat door de vroegere gletsjers die eroverheen gleden (dus die toen zo’n 1000-1500 meter dik waren), sommige hogere nog met spitse toppen.
En het riviertje liep variërend door een grote bedding vol met steenslag en rotskeien/blokken, dan weer door een “Gorge”, een diepe kloof, en dan weer vrij meanderend over de valleibodem. Af en toe moesten we zelfs door het water met de auto op doorwaadbare plaatsen. Toch soms nog wel tegen 50cm diep denk ik.
Eerste stop was de oude boerderij van de gebroeders White, die hier in 1860 met vrouw en kinderen een bestaan probeerden op te bouwen. Maar terwijl de mannen soms weken/maanden weg waren om voor eten te zorgen of werk te vinden heeft een van de vrouwen zich in de rivier verdronken. Dus of het leven nu zo’n pretje was, ik betwijfel het. Wat ook opviel was dat veel bomen, struiken en zelfs het gras niet van origine was maar in feite geïmporteerd. Er was en is nog maar weinig oorspronkelijk, je moet ernaar zoeken. In 1860 was er dus maar spaarzaam gras dat ook nog eens niet goed voedzaam was voor het vee.
We zagen daar overigens ook nog een farmer die met honden bezig was zijn schaapskudde van enkele honderden schapen van de ene wei in de andere te brengen. Mooi gezicht. Vooral die honden.
Enfin door met de rit. Onderweg nog een aantal malen gestopt, ook bij een aantal Lord of de Rings opname sites. Wel leuk om te zien. En vooral omdat we een Extended book version hebben van de film locaties hier in New Zealand. We kunnen dus alles goed nalezen wat er te zien was. Omdat alle sets terug gebracht zijn in hun oude natuur is er verder helemaal niets van te zien. Je moet dus een beetje fantasie gebruiken om alle acteurs en camera ploegen etc. etc. erin te zien bewegen.
Speciaal bij Mavora Lakes waren er 4 sites die we langskwamen. De eerste “Orc Mounth” was waar een enorm Orken gevecht heeft plaatsgevonden aan de rand van bossen en waar Éomer en de Riders of Rohan de lijken van de gevallen Orcs hebben verbrand. De tweede was waar de opname ”Silverlode” is gemaakt, waar de Silverlode samenkomt met de Anduin rivers en waar het gezelschap met Frodo en Sam met kano’s op wegvaren bij hun vertrek uit Lothlóriën.
De derde was Amon Hen waar Merry en Pippin zich achter een enorme boomstronk verborgen voor de aanstormende Orcs. Die boom stronk lag er nog en met wat fantasie kon je het beeld wel voor je krijgen. Ook een grote boom er vlak naast waar Frodo zich achter verborgen hield was er.
DE helling, lekker stijl, was waar de troep Orcs vanaf renden in hun strijd. Ik kon me nog herinneren dat die mannen wat raar waggelend de berg afkwamen. Maar ja….het waren wel Orcs. Nu begrijp ik waarom. Die mannen hadden rare mombakkesen en helmen op en maar hele kleine gaatjes om door te kijken en als je dan die heuvel af moet rennen met stronken etc. etc. dan weet je waarom ze wat raar liepen. Ik hoefde niet veel moete te doen me een Orc te voelen.
Als laatste was er het meertje waar Frodo stiekem afscheid wil nemen van het gezelschap en per kano via een meertje wil ontsnappen. Sam snapt hem en loopt het water in om hem achterna te gaan. Als je voelde hoe koud het water was begrijp je waarom deze acteur na elke opname droge kleren kreeg en even met een hete blower weer op temperatuur was gebracht. Over en Over again…..
Enfin leuk om die scenes in je herinnering op te roepen. Inmiddels ook lekker geluncht aan dat strandje.
Schitterende omgeving hier bij de Mavora Lakes, de bossen, de bergen. Maar goed ook de terugweg nu maar eens aanvaard. Het uitzicht was nu meer op de hoge bergruggen om ons heen en met name voor ons gericht, dus wat spectaculairder.
Om 15.00 waren we terug bij Walter Peak Station waar we nog een rondleiding kregen langs wat beesten die door de farm gehouden werden. Een High Tea met echte scones en tot slot een demonstratie van het schapen drijven met honden en het scheren van schapen. Altijd leuk om te zien. Maar goed het bracht de dag met een zonnig einde naar de boot die om 16.45 vertrok richting Queenstown. Tot de boot kwam in ieder geval nog even lekker in het zonnetje gezeten in een prachtig bijgehouden tuin.
Om een uur of half zes waren we terug in Queenstown. Wat nu te doen…..
De Skyline leek ons nog wel een leuk idee. Met een kabelbaan even gauw van 340m naar 790m boven zee niveau. Voor de snelle rekenaars….450m hoogteverschil. Totale lengte 730m en dat met 4m per seconde. Je bent dus met 3 minuten boven en dat merkte Wya natuurlijk direct aan haar verstopte oren.
Wel een schitterend uitzicht daarboven. Hebben we vanuit onze kamer in het hotel een prachtig uitzicht. Dit was natuurlijk helemaal top. Even lekker rondgekeken en wat foto’s gemaakt. Wya wilde niet Bungy Jumpen dus dat maar achterwege gelaten. En dat nog wel in DE plaats ter wereld waar ze dat uitgevonden hebben! Oja, volgens Wya was hij gesloten…jaja.
Na een half uurtje maar weer eens naar beneden. Daar had ze zo nodig nog meer last van de oortjes.
Verder lekker door het stadje gelopen en onderwijl een leuk eettentje uitgezocht. Voor vis moet je hier niet zo zijn. Uiteindelijk kwamen we in een Japans Restaurant “Hikari Izakaya” terecht waar we “Shabu Shabu” gegeten hebben. Een bakje bouillon op een vuurtje waar je vlees, groente en vis in kon koken. Lekker met een soja sausje. Glaasje “Sauvignon Blanc” erbij….helemaal goed. Althans als niet steeds je vuurtje óf uit gaat óf ongeveer de vlam in de pan geeft. Bij Wya kwamen de vlammen af en toe huizenhoog onder het pannetje vandaan. Dus wist de eigenaar zich geen raad hoe dit in toom te houden. Nieuw pannetje .… hielp ook maar net. Enfin, we hebben het zonder kleerscheuren overleefd.
Om 21.50 de bus terug en na een laatste glaasje Malbec te bed. Hééééeeeee.